Σαν το τραγούδι του ερέτη όταν πλησιάζει ο υετός-η βροχή και ο ανατέλλων ήλιος
απλώνουν σκόνη στον αέρα -ξυπνώ λουσμένος, σηκώνομαι από το κρεβάτι και
λιώνω, •τρυγώ τον απειρόκαλο ουρανό. Ξαπλωμένος δίπλα σου, εξαρτώμαι από την
ελευθερία σου. Είμαι ένας σωρός από χώμα που διεκδικεί το άνθος του. Υπάρχει
λαιμός σμιλεμένος πιο λαμπερός απ’ τον δικό σου; Ζητώ σημαίνει πεθαίνω! Η
φτερούγα του στεναγμού σου σκεπάζει με πούπουλα τα φύλλα. Το βέλος του έρωτά
μου κλείνει τον καρπό σου, τον πίνει. Είμαι ολόκληρος μέσα στη χάρη του
προσώπου σου που τα ερέβη μου καλύπτουν με χαρά. Πόσο όμορφη είναι η κραυγή
που βγάζει για μένα η σιωπή σου!!


*Από το « La parole en archipel » (1962 ). Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου.

Ύστερα εγώ του διηγούμαι ιστορίες μόνο για τα

πράγματα των ανθρώπων

κι αυτός χαμογελάει γιατί όλα είναι απίστευτα.

Γελάει με τους βασιλιάδες και μ’ αυτούς που δεν είναι

βασιλιάδες,
και λυπάται σαν ακούει να μιλάν για τους πολέμους,

και για εμπόρια, και καράβια

που μένουν καπνός στον αέρα της ανοιχτής θάλασσας.

Γιατί αυτός ξέρει πως απ’ όλα αυτά λείπει εκείνη 

η αλήθεια

που έχει το άνθος όταν ανθίζει

και το φως του ήλιου

σαν αλλάζει τα βουνά και τις πλαγιές

και κάνει τους ασβεστωμένους τοίχους να πονάν τα 

βλέφαρα.

*Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα. Από « Τα ποιήματα του Αλμπέρτο Καεϊρο », εκδ. Gutenberg.

Devenirs du roman 2 : écriture et matériaux (collectif, éditions Inculte, mai 2014),

Par Emmanuel Adely, Jakuta Alikavazovic, Philippe Artières, Arno Bertina, Patrick Beurard-Valdoye, Nicole Caligaris, Claro, Thomas Clerc, Marie Cosnay, Tristan Garcia, Christian Garcin, Hélène Gaudy, Maylis de Kerangal, Mathieu Larnaudie, Hélène Ling, Vincent Message, Emmanuelle Pireyre, Christophe Pradeau, Charles Robinson, Oliver Rohe, Olivia Rosenthal, Anne Savelli, Joy Sorman et Philippe Vasset.

« Pourtant, vraiment, c’est chouette. Le zombi, c’est ce qui peut arriver de mieux après la mort. Un zombi, tu lui arraches un bras=récit, une jambe=psychologie, il continue à avancer. Tu lui pètes la colonne vertébrale=cohérence. Il est presque plus véloce. Tu lui éclates la tête=narrateur, tu lui mets le cul sur une épaule et les cheveux sur les genoux : pas de problème, il continue pareil. Désincarcéré du genre et de ses principes, il n’a conservé qu’un minimum de fonctions, une rapidité de mouvement, des souvenirs et…

Trente ans après sa mort, la seconde vie de Michel Foucault

Ήταν ένα πρωί Κυριακής την ωραιότατη άνοιξη. Ο Γκέοργκ Μπένντεμανν, ένας νεαρός έμπορος, καθότανε στο ιδιαίτερο δωμάτιό του στον πρώτον όροφο κάποιου απ’ τα χαμηλά, λυόμενα σπίτια που τραβούσανε κατά μήκος του ποταμού σε μια μακρά σειρά, διαφέροντας σχεδόν μόνο στο ύψος και το χρώμα. Είχε μόλις τελειώσει μία επιστολή σ’ έναν φίλο της νιότης του που βρισκότανε στο εξωτερικό, την έκλεισε με παιγνιώδη αργοπορία κι ύστερα έβλεπε, με τον αγκώνα στηριγμένο στο γραφείο, απ’ το παράθυρο τον ποταμό, τη γέφυρα και τα υψώματα στην άλλη όχθη με το λιγοστό της το πράσινο.

Συλλογιζότανε πώς αυτός ο φίλος, ανικανοποίητος απ’ την πρόοδό του στον τόπο του, το είχε σκάσει κανονικά πριν από χρόνια για τη Ρωσία. Τώρα διατηρούσε ένα εμπορικό στην Αγία Πετρούπολη, που αρχικά είχε ξεκινήσει πολύ καλά, από καιρό όμως φαίνονταν ήδη να κόβουν οι δουλειές, όπως παραπονιόταν κατά τις όλο και πιο σπάνιες επισκέψεις του ο φίλος…

Laurie Justus Pace, The Good People are Gathering

Οι νύχτες, για τα πλήθη δεν έγιναν, στοχάσου.

Η νύχτα σε χωρίζει από το γείτονά σου

Γι’ αυτό δεν πρέπει εσύ να τον ζητήσεις.

Κι αν νύχτα ανάψεις φως στην κάμαρά σου,

Στο πρόσωπον ανθρώπους ν’ αντικρίσεις…

Ποιους; – πρέπει τον εαυτό σου να ρωτήσεις.

Οι άνθρωποι, φοβερά απ’ το φως, είν’ αλλοιωμένοι

ιδρώνουνε τα πρόσωπά τους

Κι αν νύχτα, τύχαινε να είναι μαζεμένοι

Έναν κόσμο που θα παραπάταγε, να δεις θα μπορούσες

Ο ένας στον άλλο πάνω ακουμπισμένοι.

Κίτρινο φως, πάνω στα μέτωπά τους,

όλες τις σκέψεις έδιωξε μακριά,

το κρασί τρέμει μες τα βλέμματα τους

και στα χέρια τους κρέμεται η βαριά χειρονομία

που μ’ αυτήν εννοούνε, όταν συνομιλούν,

όταν συνομιλούν, ο ένας τον άλλο και σ’ αυτό επάνω,

ολοένα λεν: Εγώ κ’ Εγώ και. Με το Εγώ, έναν άλλον,

οποιονδήποτε θεωρούνε.



*Μετάφραση: Άρης Δικταίος.
**Από τη σελίδα της…

https://www.youtube.com/watch?v=O3gZmQqXo3k